De cliënt, de dokter en de notaris (FTV 2010/42)

01-07-2017 | Categorie: Literatuur

In de trits cliënt, dokter, notaris is de cliënt de belangrijkste, althans voor dit artikel. Er wordt hier ingegaan op de volgende twee vragen. Zou er, zolang er een richtlijn van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst (KNMG) is dat een behandelend arts geen verklaring omtrent de wils(on)-bekwaamheid mag afgeven, geen verplichting moeten zijn voor artsen die deskundig zijn op het gebied waarop het probleem speelt, om op eerste uitnodiging van een notaris of een rechter, een verklaring omtrent wils(on)bekwaamheid af te geven? Is het juist dat de hoogste notariële tuchtinstantie, het gerechtshof in Amsterdam, tuchtrechtelijke maatregelen oplegt aan notarissen die, bij mogelijke twijfel over de wils(on)bekwaamheid van de cliënt, niet het oordeel vragen van een arts?
Wat beschreven is met betrekking tot de medische verklaring voor het feitelijk laten ingaan van een volmacht geldt evenzeer voor andere notariële akten waarbij de notaris voor het dilemma is geplaatst of iemand wel of niet wilsbekwaam is. In het bijzonder speelt dat een rol bij testamenten voor ouderen of mensen die verblijven in een psychiatrische inrichting. Als een notaris niet gemakkelijk en op korte termijn een arts kan vragen een oordeel te geven, loopt hij het risico van een tuchtrechtelijke maatregel. Wacht hij totdat hij ergens in den lande een arts bereid heeft gevonden zijn oordeel te geven, dan loopt hij het risico dat de cliënt geen testament meer kan maken, omdat hij inmiddels overleden is. Dat levert ook weer een tuchtrechtelijk risico van te lang wachten op en eventueel een civielrechtelijk risico van de zijde van de beoogde erfgenamen.

Wanneer u een abonnement heeft op SDU Opmaat, dan kunt u middels de link het complete artikel raadplegen: artikel FTV 2010/42.