Hof Arnhem-Leeuwarden 27 augustus 2024, ECLI:NL:GHARL:2024:5437
15-09-2024 | Categorie: Jurisprudentie
Ik-vader-clausule in testament uit 1980 is een legaat dat nog niet is verjaard
In 1994 overlijdt moeder. Zij heeft in haar testament uit 1980 haar echtgenoot benoemd tot enig erfgenaam “onder de last” om aan hun dochter renteloos schuldig te erkennen een bedrag ter grootte van haar versterferfdeel welk bedrag opeisbaar wordt bij het overlijden van de echtgenoot-vader. Vader is in 2006 overleden. De rechtsvordering tot betaling van de schuld uit moeders nalatenschap is echter pas in 2020 ingesteld. De vraag is of de vordering na 5 jaar is verjaard.
De vraag is of moeder in haar testament aan dochter (rechtstreeks) een vorderingsrecht heeft gegeven zodat sprake is van een legaat met een verjaringstermijn van 20 jaar of dat voor het ontstaan van dat vorderingsrecht nodig is dat vader aan dochter formeel het bedrag dat in het testament is bedoeld schuldig erkent en dat dochter die schuldigerkenning aanvaardt. In dat laatste geval is sprake van een last die moet worden uitgevoerd door het aangaan van een overeenkomst en zou er sprake kunnen zijn van een verbintenis uit een overeenkomst en van de verjaringstermijn van 5 jaar. Deze vraag (legaat of last) moet worden beantwoord aan de hand van het huidige erfrecht (art. 68a Overgangswet NBW). Het hof legt het testament zo uit dat moeder bedoeld heeft om aan dochter een vorderingsrecht, een legaat, te geven. Dit aangezien partijen daar zelf ook van uitgaan, er nooit een formele overeenkomst van schuldigerkenning is gemaakt tussen vader en dochter en de verzorgingsgedachte van het testament van moeder botst met de mogelijke gevolgen (vervallenverklaring van het erfrecht van vader) van een testamentaire last. Rechtsvorderingen tot betaling van een legaat verjaren door verloop van 20 jaar na de dag volgende op die waarop de onmiddellijke nakoming kan worden gevorderd. In casu loopt die termijn dus nog.
Meer informatie:
Naar jurisprudentie overzicht
