HR 2 december 2022, ECLI:NL:HR:2022:1810

01-12-2022 | Categorie: Jurisprudentie

De moeder van belanghebbende heeft in 2018 een bedrag van € 100.800 aan belanghebbende geschonken. Belanghebbende was ten tijde van de schenking ouder dan veertig jaar en zijn partner jonger. In geschil is of belanghebbende in aanmerking komt voor de toepassing van de eenmalige verhoogde vrijstelling van schenkbelasting voor de eigen woning. Daarvoor is van belang of de partner van belanghebbende kan worden aangemerkt als partner in de zin van de Successiewet. Op grond van art. 1a lid 1 onder c SW worden twee ongehuwde personen slechts als partner aangemerkt indien zij ingevolge een notariële samenlevingsovereenkomst een wederzijdse zorgverplichting hebben. Het hof oordeelt dat dit niet het geval is. Belanghebbende en zijn partner hebben wel bij notariële akte een samenlevingsovereenkomst gesloten. Daarin reppen zij ook over een wederzijdse zorgverplichting. Maar zij hebben ook nadrukkelijk verklaard in de notariële akte geen regeling te willen treffen of vast te leggen inzake de wijze waarop ieder van hen zal bijdragen in de kosten van de gemeenschappelijke huishouding. Zij wilden dat onderling en buiten de akte en de notaris regelen. Uit de parlementaire geschiedenis volgt dat de wederzijdse zorgverplichting die is vereist om als partner in de zin van art. 1a SW te kunnen worden aangemerkt, de verplichting bevat om in elkaars levensonderhoud te voorzien op de wijze zoals bepaald voor gehuwden en geregistreerde partners. Dit brengt mee dat belanghebbende en diens partner niet zijn aan te merken als partners in de zin van de SW en dat de leeftijd van de partner van belanghebbende mitsdien niet in aanmerking wordt genomen bij de toepassing van de vrijstelling.
De Hoge Raad heeft het ingestelde cassatieberoep ongegrond verklaard onder verwijzing naar art. 81.1 Wet RO.

Meer informatie:

• HR 2 december 2022, ECLI:NL:HR:2022:1810